غزل مناجاتی اول مجلس، مدح و مرثیۀ سیدالشهدا علیهالسلام
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است نه فقط شاعر این شعر عزا پوشیدهست! واژههایش همه، همرنگ مُحَرّم شده است ظهر داغیست، عطشریزی روحم گویاست از سرم سایۀ طـوبانـفـسی کم شده است »هر که دارد هوسش» نه! عطشش بسمالله راهِ عشق است و به این قاعده مُلزَم شده است سوگوارانِ شما، مرثـیهخوانِ خـویشاند بیسبب نیست که عالم همه ماتم شده است »من مَلک بودم و فردوس برین» میداند این مَلک شورِ که را داشت که آدم شده است من نه مَـداحـم و نه مـرثـیـهسـازم - امّا سرفراز آنکه به توفانِ شما خم شده است |